Keith Jarrett (1945) is natuurlijk een fenomeen, zijn solo concert in Keulen in 24-1-1975 werd het best verkochte solo album in de jazzgeschiedenis met verkoopcijfers van rond de 4 miljoen. Ik herinner mij nog wel dat ik de dubbel lp vaak in de kast zag staan bij mensen die verder niets met jazz hadden. Rond die tijd was ik vooral bezig met meer avant garde jazz en blues, vooral het enigmatische mee neuriën van Jarrett stoorde mij flink, ik leerde hem pas echt kennen door zijn samenwerkingen met Dewey Redman en Paul Motian. Met dit solo concert in Bordeaux uit 2016 komt er een einde aan de carrière van Keith Jarrett gezien zijn fysieke toestand. Jarrett speelde 13 stukken, simpel getiteld I tot en met XIII.

Part I is met 12.45 het langste nummer op het album, na het nummer duurt het geruime tijd voordat het applaus losbreekt, waarschijnlijk was het publiek dusdanig onder de indruk dat het even duurde voordat ze realiseerden naar welk een meesterlijke improvisatie ze hadden geluisterd. De muziek van Jarrett is dan ook razend knap en niet in een oogwenk te bevatten, ik kan er tegenwoordig wel van genieten temeer omdat er geen sprake meer is van “bijgeluiden”. Wat me nog steeds minder bevalt is de hoeveelheid noten die Jarrett op je loslaat, het duizelt je soms de oren uit. Persoonlijk hoor ik wat dat betreft liever soberder pianisten zoals Paul Bley, Bill Evans en Abdullah Ibrahim om over Thelonius Monk maar te zwijgen.

Op zijn best vind ik Jarrett in composities die tegen klassiek aanschuren zoals in Part VI, hij is dan ook een grootheid in de klassieke muziek, het tedere lichtvoetige spel ontroert en spreekt in ieder geval mij enorm aan. Ook Part V III is ijzersterk, een overtuigende blues waarop hij (heel zachtjes) mee neuriet, een van de sterkste stukken op dit memorabele album dat mij en zeker alle Jarrett adepten zeer bekoort. Alle nummers uit het laatste deel van het concert zijn trouwens een genot om naar te luisteren, vooral het heldere, lichtvoetige Part X is balsem voor de (toch) verwende oren, mijn mening over Jarrett is mede door dit concert wel degelijk veranderd en dat natuurlijk in positieve zin, het is uitermate te betreuren dat hij niet meer speelt, maar hij laat een rijk oeuvre na met tientallen albums.

Jan van Leersum.